Το 9ο βιβλίο της σειράς «Βίοι Αγίων» είναι αφιερωμένο στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Τη «βιογραφεί» ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος μέσα από ένα φανταστικό μονόλογο: τον μονόλογο με τον οποίο η Παπαγιαννοπούλου θα διηγείτο τη ζωή της αν κάποιος φίλος τής το ζητούσε. Εγκεφαλική παρά γεγονοτοκεντρική, η αφήγηση του Μπαχ φωτίζει περισσότερο τον τρόπο σκέψης και τον χαρακτήρα της Παπαγιαννοπούλου, χωρίς πάντως να αγνοεί τα σημαντικά περιστατικά της ζωής της. Η γλώσσα, το ιδίωμα, και ο ρυθμός του κειμένου του Σπυρόπουλου είναι, κατά τη γνώμη μας, γοητευτικά. Ίσως έτσι να εκφραζόταν η Παπαγιαννοπούλου και έτσι να έβλεπε τη ζωή της. Την έκδοση συμπληρώνουν: i. Μια ανέκδοτη συνέντευξη – συνομιλία με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, χρονολογημένη τον Μάρτιο του 1971. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο μελετητής του ελληνικού τραγουδιού Παναγιώτης Κουνάδης είχε ξεκινήσει μια προσπάθεια να συναντήσει και να συνομιλήσει με όλους τους μεγάλους του ελληνικού πενταγράμμου. Η ξαφνική αναχώρησή του για το Παρίσι τον Μάιο του ’68 άφησε στη μέση την απόπειρα. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα αδύνατη λόγω της χούντας, την επιχείρηση προσέγγισης με την Παπαγιαννοπούλου ανέλαβαν η γυναίκα του Ελισάβετ και ο δημοσιογράφος Γιάννης Κουνάδης. Αυτοί είναι οι συνομιλητές της Ευτυχίας στο 80λεπτο αυτό ντοκουμέντο, το οποίο διασώζει για πρώτη φορά τη φωνή της. Χρειάστηκε ειδική ηχητική επεξεργασία προκειμένου ο ήχος να καταστεί ανεκτός. ii. Η πληρέστερη, έως σήμερα, εργογραφία της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Τη συνέταξε με υπευθυνότητα ο Αντώνης Κόντος, ένας αθόρυβος εργάτης του λαϊκού τραγουδιού που επί 25 χρόνια καταγράφει και συγκεντρώνει την ελληνική δισκογραφία στις 45 και 78 στροφές. Η συμβολή του αποτελεί ένα ακόμη βήμα προς την, κατά το δυνατόν, οριστική χαρτογράφηση του έργου της Ευτυχίας.
«Τι άλλο να σου πω, ρε φίλε, πόσα τασάκια ν’ αδειάσω ακόμα μονολογώντας πίσω απ’ τον καπνό…
Διαζύγια, που λες, γάμοι, γεννητούρια, πόλεμοι, ξεριζωμοί, έρωτες, όλα σε μια χορδή, η μόνη χορδή που είχα, η μόνη που ‘χε μείνει, κι ας έκανα τη φωνή μου στον πληθυντικό αριθμό ν’ ακούγεται, ένα τραγούδι έγραψα μόνο, δεν θυμάμαι πότε, δεν θυμάμαι ποιο, όλα τ’ άλλα προέρχονται από την έκρηξη στον πυρήνα του, και φανερώθηκε από πού κατάγομαι, μορφές δικές μου είχαν ό,τι ίχνος άφηνα πίσω μου, δεν γύριζα ποτέ πίσω να βλέπω, δεν ήθελα να θυμάμαι, με πλήγωνε, με συνέτριβε, γι’ αυτό βιαζόμουνα να ζήσω…».
Η σειρά “Βίοι Αγίων (Υπόγειες Διαδρομές)” αποτελείται από μονογραφίες ή, άλλως, βιογραφικά δοκίμια για τους “καταραμένους” των γραμμάτων και των τεχνών, με ιδιαίτερο λογοτεχνικό και, παράλληλα, προσωπικό ύφος, που τα διαφοροποιεί από μια συνηθισμένη βιογραφία.
Μέσα από ατμοσφαιρικές διηγήσεις αναβιώνουν μνήμες, περιγράφονται στιγμές και αποκαλύπτονται άγνωστες πτυχές της ζωής και του έργου ξεχωριστών δημιουργών.
