Καμιά θεωρητική προσέγγιση, καμία θεωρητική ανάλυση ενός αντικειμένου δεν οδηγεί στην ευλογία της δημιουργικής γνώσης, όταν το αντικείμενο είναι ουσιαστικά άγνωστο ή, ακόμα χειρότερα, γνωστό, πλην εν παραμορφώσει. Μοιάζει οξύμωρο να το λέμε αυτό σε καιρούς που «μουσική παίζεται» παντού και σχεδόν όλες τις ώρες.
Σε καιρούς που η εξάπλωση της «μουσικής» με τη δισκογραφία, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση βρίσκεται σε όρια απόλυτα -σε καιρούς, δηλαδή, που ο άνθρωπος καταναλώνει «μουσική».
Κι αυτό είναι το ζήτημα.
Στην εποχή μας δρα μια κολοσσιαία βιομηχανία τυποποιημένων κατασκευών διασκέδασης, μια κολοσσιαία γεννήτρια μαζικής κουλτούρας που περιεχόμενο και σκοπός της είναι ο απανθρωπισμός της τέχνης, η κατάργηση της ατομικότητας του ανθρώπου, η καθοδήγηση των μαζών προς την αφηρημένη «κίνηση», η αποτροπή της «συν-κίνησης».
Η τέχνη όμως -και, μοιραία, η μουσική- δεν έχει κέντρο τον άνθρωπο και τα ένθεα; Δεν αφορά τα προμηθεϊκά στοιχεία του -δημιουργικότητα, φαντασία, αγωνιώδη αναζήτηση των ορίων της ύπαρξής του και του κόσμου;
Δεν υψώνει η τέχνη κατακόρυφα την ατομικότητα, τη μόνη δυνατότητα απελευθέρωσης του ανθρώπου και του πλαισίου της ζωής που λέγεται κοινωνία των ανθρώπων; […]
Η Τέχνη κι η Παιδεία οδηγεί τον άνθρωπο στην αυτογνωμία του και το σύνολο των ανθρώπων στη χειραφέτησή του.
Η έκδοση αυτή είναι προϊόν της εργασίας επαγγελματιών. Η ανάγκη που οδήγησε στην κυκλοφορία της δεν είναι καθόλου επαγγελματική. Είναι βαθιά ανάγκη Παιδείας. Εκείνης της Παιδείας που δε μένει στο σχήμα, αλλά λατρεύει το περιεχόμενο. Που δε θεοποιεί τη γνώση των κανόνων της δημιουργίας, αλλά την ίδια τη δημιουργία. Πίσω απ’ όλα τα λήμματα της εγκυκλοπαίδειας δε θα συναντήσετε παρά τον Άνθρωπο. Και την αποθέωση της δημιουργικότητάς του μέσα από τη Μουσική. Αυτή είναι η μόνη ουσία. Η μόνη δυνατότητα «να γίνει αυτός ο Άδης κόσμος πανωραίος». Η Μουσική και η Τέχνη, ο ίδιος ο Άνθρωπος μας περιμένουν στα μισά του δρόμου. Ας κάνουμε εμείς τον άλλο μισό. Είναι πολύτιμο σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς να αισθανθούμε πως ο άνθρωπος δεν είναι μόνο το πλάσμα της απληστίας, της μικρότητας και της βίας. Το πλάσμα που ανατρέπει τη, μέσα κι έξω του, ισορροπία και γαλήνη. Το πλάσμα του ταπεινού συμφέροντος.
Συναντώντας τη Μουσική και την Τέχνη δε συναντάμε παρά εκείνον το χώρο που ο ανθρώπινος νους, η ανθρώπινη καρδιά, το ανθρώπινο σώμα βρίσκουν «την καλή και τη γλυκιά του ώρα». Την ώρα της Δημιουργικότητας της Γνώσης της Αυτογνωσίας του Κάλλους του Ήθους. Εν τέλει της Ελευθερίας.