Ο αείμνηστος αδελφός μου Κωνσταντίνος Δ. Γεωργούλης, έπειτα από μακράν θητείαν εις την Εκπαίδευσιν, αρξαμένην από του 1915, διωρίσθη κατά το 1941 Διευθυντής του Διδασκαλείου Μέσης Εκπαιδεύσεως, θέσιν ην διετήρησε μέχρι τον 1964, οπότε συνταξιοδοτηθείς απεχώρησε της Υπηρεσίας. Κατά την μακράν παρά τω Διδασκαλείω Μ. Εκπαιδεύσεως θητείαν του έσχε την ευκαιρίαν να θέση τας βάσεις σταθερών παιδαγωγικών και διδακτικών μεθόδων, προαγουσών τας αρχάς του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, αίτινες εξησφάλισαν την κατά την διαδρομήν των χιλιετηρίδων ύπαρξιν και επιβίωσιν του γένους των Ελλήνων. Και ενώ είναι πολυμερές το συγγραφικόν του έργον εις ό, τι αφορά, την φιλοσοφίαν και τας ανθρωπιστικάς σπουδάς, ουδέποτε απεφάσισε να δώση οριστικήν μορφήν εις τας παιδαγωγικάς και εκπαιδευτικάς μεθόδους. Εθεώρει ότι αύται απετέλουν ζώντα οργανισμόν, εξελισσόμενον μέσα εις τον χωρόχρονον και δεχόμενον τας επιδράσεις των εκάστοτε σημειουμένων πολιτιστικών και κοινωνικών εξελίξεων. Δια τοϋτο, εις τα ευρεθέντα χειρόγραφά του, ευρέθησαν πολλαπλαί εκδόσεις της Διδακτικής, εξ ων, κατά την γνώμην του, ην κατ’ επανάληψιν μοι είχεν εκφράσει, ουδεμία ήτο η οριστική.