H Τριλογία είναι η πολεμική φωνή ενός εξεγερμένου νέου των σίξτις. Κι όπως ακριβώς η ροκ μουσική εκείνης της περιόδου έτσι και η Τριλογία κατόρθωσε, χάρη στην αυθεντικότητα του ύφους της και την καθολικότητα των θεμάτων της, να διατηρήσει αυτή τη φωνή ζωντανή και πάντα ανατρεπτική στο μάκρος του χρόνου.
Στο Φύλλο, η Φύση εκδικείται τους πρώτους τυχόντες: τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας που συμβιβάζονται με την καταστροφή της.
Στο Πηγάδι, η Γη εκδικείται εκείνους που την απαρνούνται ασφαλισμένοι στην ψευδαίσθηση της τεχνολογίας.
Στο Αγγέλιασμα, η Ζωή εκδικείται όσους εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε μια άλλη ζωή (τη μεταφυσική ή εκείνη των αριστερών οραμάτων).
Το Φύλλο είναι ένα μανιφέστο ισοδύναμο της πιο ρηξικέλευθης σύγχρονης Οικολογίας το Πηγάδι είναι μια προφητική παρωδία της μεταβιομηχανικής εποχής με απηχήσεις από το δαντικό Καθαρτήριο το Αγγέλιασμα είναι μια τολμηρή καταγγελία του καπιταλιστικού κόσμου ως καθολικής απάτης.
Σε παράλληλη τροχιά με την Τριλογία του Στρατή Τσίρκα και το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου, η Τριλογία του Βασίλη Βασιλικού καταγράφεται ως ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα της Μεταπολεμικής περιόδου στον 20ό αιώνα.
Η έκδοση περιλαμβάνει 160 σελίδες με ανθολόγηση όλων των κατά καιρούς κριτικών, πλήρη κατάλογο μεταφράσεων κ.ά. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως η τριλογία του Βασίλη Βασιλικού “Το Φύλλο”, “Το Πηγάδι”, “Τ’ Αγγέλιασμα”, δημοσιευμένη εν έτει 1961, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες στιγμές του έργου του και δικαίως έχει επαινεθεί κατ’ επανάληψη από την κριτική τόσο του καιρού της όσο και των κατοπινών χρόνων.
Από αυτή την άποψη, η επανέκδοσή της, από τον νεότευκτο οίκο “Τόπος”, σε ενιαίο τόμο αποτελεί μια ευκαιρία για να θυμηθούμε και να επιβεβαιώσουμε την αξία της, καθώς και την όλως ξεχωριστή θέση της στην ιστορία των δεύτερων μεταπολεμικών πεζογράφων.
Εμπνευσμένος από το κλίμα της “λογοτεχνίας της οργής”, που σαρώνει τη μεταπολεμική Ευρώπη με τον αμφισβητητικό της λόγο και γίνεται η αφορμή για πάμπολες επιθέσεις εναντίον της κατεστημένης όψης της κοινωνίας, ο Βασιλικός καταφέρνει με την τριλογία του δύο πράγματα: πρώτον, εισάγει στη γραφή του μια καθαρώς νεωτερική τεχνική, που δημιουργεί μιαν εσκεμμένη ρευστότητα γύρω από τα πρόσωπα και τις καταστάσεις του, και, δεύτερον, φιλοτεχνεί μιαν ατμόσφαιρα παραλόγου, που απεικονίζει τη βαθιά ανησυχητική πραγματικότητα της ποικιλοτρόπως ταραγμένης εποχής του. (Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Ελευθεροτυπία, 20/1/08)