Το ανέκδοτο υλικό του κειμένου μου: “Σελίδες ημερολογίου” έδωσε τη δυνατότητα της γραφής στην “Συμφιλίωση”. Οδηγήθηκα δηλαδή από αυτό στο εσωτερικό δρομολόγιο που μέσα από τα πεζογραφήματα διαφαίνεται και ως κύριο άξονα του σε όλες τις καμπές, έχει την πρωταρχική λαχτάρα που ξεπήδησε από μέσα μου, από τα πιο μικρά μου χρόνια για συμφιλίωση ανάμεσα στους ανθρώπους και για ειρήνη εντός μου! Αργότερα μπόρεσα να συνειδητοποιήσω πως οι ταλαιπωρίες -εμπόλεμες ή μη- μέχρι που να επιτευχθεί η συμφιλίωση τόσο εξωτερική όσο και εσωτερική, αποτελούν σπάνιο πλουτισμό ζωής που σε διδάσκει, αν βέβαια έχεις επιζήσει. Και τέλος: “ότι τα δεσμά στην πυρά λυώνουν κι ο πυρήνας σου λεύτερος από τα σκοτάδια, προτείνει επιφάνειες δεκτικές στην λείανση λαχταρώντας να γίνει ίσως κάποτε διαμάντι”. Τα δώδεκα πεζά της “Πορείας” που ακολουθούν αντιπροσωπεύουν το σημερινό εσωτερικό μου τοπίο.