Η «περίπτωση Σκαρίμπα» συστήθηκε στη γενιά μου ανορθόδοξα, ακριβώς όπως ταίριαζε στη φύση του έργου του. Οι αναγνώστες της μεταπολίτευσης γνώρισαν τον «απαράσημον εκτελωνιστή» της Χαλκίδας ως ιστορικόν που με τον τρόπον του μετέφερε ένα μείζον θέμα του ελληνισμού, την μυθοποίηση του Εικοσιένα, στο έκρυθμο και έκθυμο τοπίο της γραφής του. Ο Σκαρίμπας του μεσοπολέμου κινδύνευσε να αναγνωσθεί για δεύτερη φορά μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς μιας πολιτικής συνείδησης που βιάζεται να ωριμάσει, ύστερα από μια πολύχρονη νύχτα, στο φως της ημέρας. Μία τέτοια παρανάγνωση θα διήυρυνε το χάσμα ανάμεσα στην αποτίμηση της κριτικής και τις προθέσεις του συγγραφέα. Όμως, η πολυπλοκότητα του έργου του δεν θα επιτρέψει στις νέες συνθήκες το βιαστικό – ξανά κλείσιμο αυτού του κύκλου.