“Το θεόρατο νερό την άρπαξε τη νυφούλα, που ήταν τρεις μέρες μαναχά στεφανωμένη, που φόραγε τ’ άσπρο το νυφικό της το φουστάνι, φκιασμένο με πολλές πήχες από κατάσπρο ατλάζι, και με τα μεσοφόρια της τα χασεδένια να πάρουν να φουσκώνουν μες στο νερό, κι έμοιαζε η έρμη σα να ‘ταν καθισμένη σε θρόνο. Και πάαινε και πάαινε κι ήταν κρίμα κι άδικο να γλέπεις μες στη θολούρα, μες στην κοσμοχαλασιά, έναν ασπροντυμένο άγγελο να τον σέρνουν τα σωματένια τα φίδια, μέρα μεσημέρι…”

Θρύλοι και αναμνήσεις πλέκονται με τέχνη σε έναν αφηγηματικό λόγο, που αναδεικνύει τη χάρη της ντοπιολαλιάς της Πίνδου και ταυτόχρονα συνθέται ειδυλλιακές εικόνες της εκεί ανέγγιχτης φύσης, στην οποία ο άνθρωπος ζει ακόμα και σήμερα σε θαυμαστή φυσική ισορροπία.