Η πολιτική είναι κατ’ εξοχήν η τέχνη του εγχειρήματος. Οι πολιτικοί ως δημόσιοι λειτουργοί έχουν την υποχρέωση να διαισθάνονται τη λαϊκή βούληση και να βρίσκουν τον κατάλληλο τρόπο να την υλοποιούν. Η ευαισθησία, η διαίσθηση, η γνώση, η οργανωτικότητα, η ευχέρεια επικοινωνίας, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και άλλα πολλά είναι τα απαραίτητα προσόντα για να φέρουν σε πέρας το λειτούργημά τους. Άλλοι το καταφέρνουν περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Ο Π. Σγουρίδης, αν και «τεχνοκράτης», όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του, δεν παύει να είναι “φύσει” βαθιά πολιτικός. Το ενδιαφέρον του για τον συνάνθρωπο, ανεξάρτητα από χρώμα, έθνος ή φυλή, τον υποχρεώνει να αγωνιά όχι μόνο για τους συντοπίτες του της Θράκης, αλλά και για τον Άλλον, αυτόν τον μεγάλο άγνωστο. Αγωνιά για μειονότητες, λαούς γειτονικούς και μακρινότερους. Ο Αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων συνομιλεί με ηγέτες, αλλά δεν διστάζει να επισκέπτεται και επαναστάτες όπως τον Οτζαλάν, παραθέτοντας συγκλονιστικές άγνωστες λεπτομέρειες από τις συναντήσεις του. Πίσω από την πραγματιστική σκέψη τού πολιτικού, τα πλούσια στοιχεία για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τις προτάσεις για ορθολογικότερη οργάνωση και δράση, διακρίνεται η αγάπη του για όλους τους ανθρώπους. Πιστεύοντας ότι τα βιβλία ζουν και ταξιδεύουν στο μέλλον, σκιαγραφεί με οικείο ύφος, που αγγίζει πολλές φορές τα όρια της εξομολόγησης, τους προβληματισμούς του, όχι μόνο για τη Θράκη και την Ελλάδα, αλλά και για την ευρύτερη περιοχή.