Το 1834, όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα, αυτή η πόλη με την τόσο παλιά ιστορία δεν ήταν παρά ένα μεγάλο χωριό. Ελάχιστα σπίτια, πολλά ερείπια, λίγοι κάτοικοι κι αυτοί ταλαιπωρημένοι. Η σκλαβιά που κράτησε αιώνες και οι πολεμικές περιπέτειες, που ακολούθησαν με την Επανάσταση, άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους σ’ αυτό το βασανισμένο τόπο. Ο ξεσηκωμός όμως του λαού που ποθούσε την ανεξαρτησία του, έφερε την ελευθερία και μαζί της έναν άνεμο αναδημιουργίας. Οι κάτοικοι της Αθήνας, γυναίκες και άντρες, άρχισαν να κάνουν όνειρα και σχέδια για τον τόπο τους, άρχισαν να παλεύουν για την προκοπή τους και μαζί να προσπαθούν να δώσουν σ’ αυτή την πόλη μια νέα πνοή. Από τον πρώτο καιρό ο οικοδομικός οργασμός ήταν πολύ έντονος. Έπρεπε μέσα από τα ερείπια να ξαναγεννηθεί η Αθήνα. Έπρεπε να βρεθούν τα κατάλληλα οικήματα για τη στέγαση των κρατικών υπηρεσιών της νέας πρωτεύουσας. Έπρεπε να βρεθεί στέγη για τους αναρίθμητους αξιωματούχους του Όθωνα, για τους ξένους που ήρθαν μαζί του, για όλους αυτούς που κατέκλυσαν την Αθήνα εκείνα τα χρόνια.