Η αφίσα ως «λαϊκό» μέσο επικοινωνίας εκφράζει δημόσια τον παλμό της κάθε κοινωνίας: τις ανάγκες της, τα ενδιαφέροντά της για κάθε επίκαιρο θέμα που την απασχολεί. Είναι βαρόμετρο των γεγονότων, καθρέφτης που αντανακλά κάθε είδους δραστηριότητες. Μέσα από τις κάθε φορά διαφορετικές εικαστικές εκφράσεις της αφίσας, προκύπτουν οι πολιτιστικές αντιλήψεις και οι αισθητικές αναζητήσεις της, σε συνδυασμό με τις επίκαιρες ανάγκες της. Η πλατιά διάδοσή της ως μέσου προβολής προϊόντων, ιδεών, γεγονότων σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα της δίνει τη θέση του εικαστικού ντοκουμέντου και του στίγματος της κάθε εποχής, αφού το μήνυμα συνυπάρχει πάντα με την καλλιτεχνική επινόηση που διαρκώς μετασχηματίζεται. Έτσι, η αφίσα ως εφαρμογή των γραφικών τεχνών, και παρά τον επίκαιρο χαρακτήρα της, γρήγορα βρίσκει δικαίωση και γίνεται ο χρονογράφος των τελευταίων εκατόν τριάντα χρόνων στην ιστορία της κάθε χώρας. Η διοργάνωση εκθέσεων αφίσας, συνήθως με θεματικό περιεχόμενο, στα μεγάλα ευρωπαϊκά κέντρα, στην Αμερική και στην Ιαπωνία, είναι μια πολύ διαδεδομένη πρακτική, με αποκορύφωμα τη δημιουργία μουσείων αφίσας σε χώρες με μεγάλη επίδοση και παράδοση στο είδος. Η προσπάθεια να συγκεντρωθεί κάποιο υλικό που να δίνει μια συνολική εικόνα της τέχνης και της εξέλιξης της αφίσας στην Ελλάδα φαινόταν κάτι το ακατόρθωτο. Κι αυτό, γιατί εδώ δεν είχε γίνει ποτέ μια συστηματική ευρεία συλλογή υλικού, εκτός από μερικά σύνολα αφισών, ιστορικού κυρίως περιεχομένου, που βρίσκονται στην Εθνική Εταιρεία της Ελλάδος – τουλάχιστον έως το 1984, χρόνια της πρώτης έκδοσης του Βιβλίου Ελληνικές αφίσες.