Ένας ανέλπιστος βοηθός και οδηγός στην περιπέτεια της ανθρώπινης μνήμης είναι αναμφίβολα ο φωτογραφικός φακός. Στα χέρια της Πανωραίας Γαλατά κατευθύνεται με μαστοριά κι ευαισθησία για ν αναδειχθεί σε ένα θαυμάσιο ανθρωπομετρικό μέσο. Για μένα ως Μυκονιάτη και αποδέκτη αποτελεί έναν αδιάψευστο μάρτυρα για το νησί μας και τους ανθρώπους του σ αυτούς τους καιρούς των ραγδαίων εξελίξεων. Έτσι, βλέποντας τις ασπρόμαυρες εκτυπώσεις της Πανωραίας ένα πρωί στο γραφείο μου, δεν μου πήρε και πολλή ώρα για επιβεβαιωθώ στις παραπάνω σκέψεις μου και να δεσμευθώ για την υποστήριξή μου σ αυτήν την έκδοση. Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσετε κι εσείς μαζί μου.
Τόπος μου η Μύκονος. Επιρροή μου, η άλλη όψη του νησιού, αυτή της καθημερινότητας και των απλών ανθρώπινων στιγμών. Οι φωτογραφίες μου μιλούν για το πέρασμα των χρόνων, γι αυτά που χάθηκαν (πρόσωπα, ασχολίες, έθιμα) και για αυτά που σχετίζονται. Για αριστουργήματα που αντιστέκονται στο χρόνο και διατηρούν το μεγαλείο του στους αιώνες. Άνθρωποι ταυτισμένοι με τον τόπο, έθιμα που με αυτά μεγαλώσαμε, εικόνες που μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη μας. Από τότε άρχισα να φωτογραφίζω τη Μύκονο έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Κι όμως λέει η Μέλπω Αξιώτη, είναι η άλλη, εκείνη η ακατανίκητη δύναμη που κάνει το θαύμα της… Ο τόπος μας.. δεν είναι εύκολος να τον καταλάβει κανείς. Για να γνωρίσει κάποιος τον τόπος μας, θα πρέπει να προβάλει να δει να γεννηθούν και να πεθάνουν οι άνθρωποι.