Όσον περισσότερον παρατηρεί τις τα πράγματα της ελληνικής επαναστάσεως, όσον ακριβέστερον εξετάζει τας ελπίδας, τα σχέδια και τα μέσα της πραγματοποιήσεως αυτών, δεν δύναται να μην κυριευθή από δίκαιον θαυμασμόν, πως από τοιαύτα μικρά και ασήμαντα διδόμενα προήχθη τοιούτο μέγα αποτέλεσμα. Η Ελλάς ήρχισε να εκκλίνη της ακμής της, όταν τα περσικά χρήματα περιέπλεξαν αυτήν εις εμφυλίους πολέμους αλλ’ αι δυνάμεις αυτής ούσαι μέγισται δεν εξηντλήσθησαν ογλίγωρα. Η αγωνία αυτής παρετάθη έως ου Ρωμαίοι στρατηγοί ήρχισαν να διαθέτωσι την τύχη της. Εξέπνευσε δε ολοτελώς, όταν παύσασα πλέον του να αποτελή σώμα πολιτικόν αυθύπαρκτον, κατέστη επαρχία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Φυσικώς όμως εξηκολούθη να έχη ζωήν δια να ανταλάσση δεσπότας, και να υποπίπτη αλληλοδιάδοχος από ένα εις άλλον ζυγόν, οίτινες όσον νεώτεροι, τόσον βαρύτεροι και δυσφορώτεροι ήσαν. Αφού η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία συνεχώνευσεν εις εαυτήν όλα τα υποκύψαντα εις τον ζυγόν αυτής έθνη, η Ελλάς δεν είχε πλέον ίδιον εθνισμόν η ονομασία Έλλην δεν ήτο πλέον γνώρισμα των κατοίκων της Ελλάδος, αλλά γνωριστικόν ειδωλολατρείας, καθώς η ονομασία Ρωμαίος ήτο γνώρισμα θρησκευτικόν, αφορών την χριστιανικήν πίστιν, ως και Ιουδαίος και Τούρκος ήσαν διακριτικά θρησκευμάτων ονομασίαι.