Ορθογραφίαν λέγοντες εννοούμεν την ορθήν γραφήν των λέξεων, δια των οποίων εκφράζομεν τα διανοήματά μας.
Η ορθογραφία διακρίνεται εις Προφορικήν ή Φωνητικήν και Ιστορικήν.
Φωνητική μεν είναι εκείνη, κατά την οποίαν γράφομεν τας λέξεις, όπως τας ακούομεν.
Η φωνητική ορθογραφία, αν και είναι η αρχαιοτέρα μορφή της ορθογραφίας και φαίνεται εύκολος, δεν δύναται να επιβληθή και να μας εξυπηρετήση, καθότι δεν έχομεν δι’ όλας τας προφοράς ανάλογα σημεία, διότι ωρισμένα γράμματα έχουν διπλήν προφοράν (σ απλούν και σ προ του μ=ζ, ως γεμισμένος) και διότι η έννοια πολλών λέξεων, εξαρτάται από την γραφήν αυτών (οι τοίχοι, η τύχη, τα τείχη).
Η Ιστορική δε ακολουθεί την προφοράν παλαιοτέρων εποχών, η οποία έγινε σταθερά και μόνιμος.
Η ιστορική ορθογραφία, η οποία είναι απαραίτητος εις γλώσσας, αι οποίαι έχουν μακράν ιστορίαν, όπως η δική μας, παρουσιάζει πολλάς δυσκολίας. […]
Η ιστορική λοιπόν ορθογραφία θ’ αποτελή πραγματικότητα δι’ όλους μας και η ικανότης του ορθογραφείν θα είναι προνόμιον εκείνων, οι οποίοι μετ’ ενδιαφέροντος και αγάπης προς την γλώσσαν μας θα επιμελώνται συνεχώς και επιμόνως της μορφώσεώς των. […]
Η συχνή χρήσις του “Εγκολπίου της Ορθογραφίας” θα έχη ως αποτέλεσμα την δι’ αυτενεργείας άκοπον απομνημόνευσιν όλων των περιπτώσεων εκείνων, αι οποίαι υποβοηθούν εις την απόκτησιν της δεξιότητος του ΟΡΘΟΓΡΑΦΕΙΝ.