Η φιλοσοφία του για το Πολιτικό δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στον πρυτανικό του Λόγο του 1933 ή σε άλλα κείμενά του, δοξαστικά ή μη για τον Φύρερ. Πολύ περισσότερο δεν εξαντλείται σε απολογητικές εξηγήσεις, εκ των υστέρων, του ίδιου του φιλοσόφου ότι μέχρι την ανάληψη της πρυτανείας του δεν ανήκε σε κανένα κόμμα και ποτέ δεν είχε προσωπικές ή υπηρεσιακές σχέσεις με το ναζιστικό κόμμα και με την κυβέρνηση. Γενικώς ειπείν, η σύντομη «πολιτική του δράση» -ανεξάρτητα από την έκβασή της ή από τη συνολική έκβαση του ναζιστικού εγχειρήματος ως τέτοιου, με το οποίο συνδέθηκε αυτή η δράση- αποτελεί ένα γνήσιο προϊόν μιας φιλοσοφικής σκέψης, της οποίας η πρώτη φάση ανάπτυξης έχει ως κύριο συστατικό της στοιχείο το κείμενό του “Είναι και Χρόνος” και η δεύτερη φέρει το «πνευματικό άρωμα» της Στροφής. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, αυτή η φιλοσοφία, ακόμη και στις πιο ακραίες της πολιτικές στιγμές, θεμελιώθηκε σε ένα τόσο βαθύ και σύμμετρο προς τις πνευματικές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου υπόβαθρο, ώστε κατόρθωσε να μην εκφυλιστεί σε έναν ιλαροτραγικό λίβελλο της πολιτικής ούτε να αποτελέσει μια ιδεολογική παραμυθία ενός ανεπανόρθωτα ερημωμένου κόσμου.