Στο βιβλίο Ιστορία της ινδικής φιλοσοφίας. Από τη βεδική ως τη σύγχρονη εποχή ο Δημήτρης Βελισσαρόπουλος  περιγράφει τη γένεση και την εξέλιξη της ινδικής σκέψης σε μια περίοδο που εκτείνεται από 1500 π.Χ. ώς σήμερα. Σκέφτηκε ότι εκείνο που έχουν περισσότερο ανάγκη οι, ενδιαφερόμενοι για το θέμα, έλληνες αναγνώστες είναι ένα ευρύ διάγραμμα της ινδικής φιλοσοφίας που χρησιμεύει σαν σύστημα συντεταγμένων και όργανο προσανατολισμού. Χωρίς αυτό, είναι δύσκολη, αν μη αδύνατη, η κατανόηση έργων πάνω σε πιο ειδικευμένα θέματα. Ο συγγραφέας όμως δεν θέλησε να περιορισθεί σ’ αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό. Επιδίωξε, ανάμεσα στην κατάταξη εννοιών και ιστορικών περιόδων, να ερμηνεύσει το βαθύτερο πνευματικό μήνυμα της Ινδίας. Εκεί όπου ήταν τούτο δυνατό, για να το καταστήσει πιο εύληπτο, προσέφυγε σε αντιπαραβολές και συγκρίσεις με ανάλογες αρχαίες ελληνικές ή δυτικο-ευρωπαϊκές φιλοσοφικές και επιστημονικές αντιλήψεις. Θεώρησε ότι ο αμοιβαίος φωτισμός θα συντελούσε στην πιο άνετη αφομοίωση του κειμένου από τον αναγνώστη. Θα έδινε επίσης την ευκαιρία, ιδιαίτερα στους νεότερους, να νιώσουν καλύτερα ποια ήταν η βασικότερη συμβολή των αρχαίων προγόνων μας στην εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης και γιατί ο κόσμος όλος θεωρεί ότι στη χώρα μας για πρώτη φορά χειραφετήθηκε ο ανθρώπινος νους. Ταυτόχρονα όμως η σύγκριση θα βοηθούσε τον αναγνώστη να καταλάβει γιατί τα τελευταία χρόνια θεωρείται απαραίτητη η υιοθέτηση πολλών από τις βασικές αντιλήψεις του ινδικού στοχασμού και γιατί αυξήθηκε το ενδιαφέρον προς αυτόν.

Το βιβλίο περιλαμβάνει 37 κεφάλαια κατανεμημένα σε επτά μέρη. Σ’ αυτά προστίθενται, εκτός από τον πρόλογο, εκτεταμένες εισαγωγικές παρατηρήσεις, όπου δίνονται τα γενικά χαρακτηριστικά της ινδικής σκέψης, επίλογος και σανσκριτικό γλωσσάριο. Ο συγγραφέας προτίμησε να περιλάβει τόσο την ινδουϊκή σκέψη όσο και τη βουδδική ‒ που είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Επίσης, αντί να σταματήσει στη μεσαιωνική φιλοσοφία, όπως πράττουν πολλοί συγγραφείς, θεώρησε ότι θα ήταν χρησιμότατο να παραλάβει και τη σύγχρονη ινδική σκέψη ώς τον Radhakrishnan, γιατί ήθελε να καταδείξει πόση θαυμαστή συνέχεια παρατηρείται στην ινδική διανόηση, από τη βεδική εποχή ώς σήμερα. Τέλος συμπεριέλαβε εκτός κειμένου και είκοσι εικόνες. Τις επέλεξε από διαφάνειες που του πρόσφερε ευγενικά προ ετών η Ινδική Αρχαιολογική υπηρεσία. Η επιλογή έγινε έτσι ώστε να δουν οι αναγνώστες τα κύρια σύμβολα του ινδικού στοχασμού και μερικές βασικές εκφράσεις από το ξεκίνημα και την εξέλιξη της ινδικής τέχνης, άμεσο απαύγασμα του ίδιου του στοχασμού, του οποίου αντανακλούν όλον τον άκρως αφηρημένο χαρακτήρα.