“Τίποτα δεν αγαπώ περισσότερο στην ιστορία” έγραψε κάποτε ο συγγραφέας της Κάρμεν Πρόσπερος Μεριμέ, “απ’ τ’ ανέκδοτα, κι ανάμεσα στ’ ανέκδοτα προτιμώ εκείνα όπου φαντάζομαι πως βρίσκω μιαν αληθινή εικόνα των ηθών και των χαρακτήρων κάθε εποχής”. Αυτή την ξεχωριστή προτίμηση προς τα ιστορικά ανέκδοτα μου την είχεν εμφυσήσει νωρίς ο πατέρας μου με δυο βιβλία γεμάτα από ανέκδοτα της αρχαίας και της νέας ιστορίας. Το ένα ήταν ο Γεροστάθης του Λέοντος Μελά, που γαλούχησε τόσες γενηές ελληνόπαιδων, και αργότερα, όταν προχώρησα στα γαλλικά, εν άλλο που λεγότανε Morale pralique, και που περιείχε ένα σωρό διδακτικά στιγμιότυπα της ιστορίας των νέων χρόνων, ως τα τέλη του 19 αι. Αργότερα, σπουδάζοντας κλασσική φιλολογία, συνάντησα πάλι τις γνώριμες μορφές και τα οικεία περιστατικά των παιδικών μου αναμνήσεων, κι έτσι σκόρπια όπως τα συναντούσα -ακριβώς όπως τα είχα πρωτοσυναντήσει- τα δελτίωνα.