Σύρμα που καίγεται αργά και γεννά το φως. Πλάι του άλλο σύρμα που ταλαντώνεται αρμονικά και φτιάχνει ήχους που γδέρνουν και ταράζουν. Το φως να πέφτει αδιάκοπα και μπρος του φράχτης μια κεντημένη ζελατίνα να το κανοναρχεί και να στέλνει εικόνες σ’ ένα άσπρο σεντόνι. Το σεντόνι να χάνει τη λευκότητά του σαν από ίχνη της αποκαθήλωσης. Οι εικόνες, άσπρες και μαύρες, να σαλεύουν. Να πριονίζουν κομμάτια της ειμαρμένης και να χτίζουν μικρές τραγωδίες, σπιτάκια αυθαίρετα με υλικά κατεδάφισης καθεδρικών ναών. Τα πάθη να μην είναι ηρωικά παρά καημοί σε γειτονιές και σε λιμάνια. Το παλικάρι να ‘ναι όμορφο αλλά φτωχό. Να την αγαπά απ’ τα βάθη του κι αυτή να λιώνει και να ‘ναι ένας εσμός άλλων ανάμεσά τους, που λόγος να μην του πέφτει μα όλο ν’ ανακατεύεται στα πόδια τους και να θέλει να τους χωρίσει.