Με συνεπαίρνει ο Καραϊσκάκης και με θαμπώνει ο Σολωμός. Όμως η λατρεία μου προς τον πρώτο δε μ’ εμποδίζει να στοχάζομαι πως το έργο του ποιητή ήρωα κρατιέται από θεμέλια πιο βαθιά, με νόημα που δεν έφτασε, ίσα μ’ εκείνο, το έργο του καπετάνιου ήρωα. Θυμάται κανείς πάντα το ζωγραφικώτατο στίχο ενός μεγάλου ιεροφάντη της Μούσας για την Ελλάδα που τη βλέπει στυλωμένη απάνω “στα κρυσταλλένια βάθρα του Λόγου”. Η γη μας, μάννα του ποιητικού ηρωϊσμού, πιο πολύ παρ’ όσο την καμαρώνουμε για βρύση της πολεμικής λεβεντιάς. Για τούτο και το ξημέρωμα του Σολωμού μαζί με το 21, σημαντικώτατο. Κι αγνάντια από το Σολωμό ο Κάλβος των “Ωδών”, φωσκολικός και αρχαϊκός όσο είναι ο Σολωμός μαντσονικός και νεωτερικός. Μα πάντα και οι δυό εμπνευσμένοι από τα εθνικά ιδανικά, ζωντανά τότε, πάντα συνταιριάζοντας με την ατομική τους ψυχή την ψυχή μιας φυλής τριγύρω τους. μα κι ο ένας κι ο άλλος δεν κατορθώνουν ελεύτερα να τραβήξουνε το δρόμο τους ως το τέλος, να μας ξετυλίξουν ανεμπόδιστα τη δύναμή τους όλη. Ο Κάλβος πρόωρα σωπαίνει και χάνεται απαρατήρητα.