Ο δεύτερος Δειπνοσοφιστής δεν έμοιαζε σε τίποτα με τους ανδρείους της ηδονής της Αλεξάνδρειας. Μεγάλος στην ηλικία, πολιός και κεκυφώς, περιφρουρούσε διακριτικά τις αισθήσεις του, μην τύχει και ξυπνήσουν μέσα του οι παλιοί δαίμονες και τα ρίγη. Παλαίμαχος των ευωχιών και των συμποτικών αγώνων, απολάμβανε περισσότερο την ανάμνηση των ανδραγαθημάτων του απ’ όσο την ηδονή μιας ζωντανής και επικίνδυνης εμπειρίας. Κουρασμένος, αλλά ήρεμος, οχυρώθηκε στην ασφάλεια που χαρίζει η ψευδαίσθηση της σοφίας και παραιτήθηκε από τη διακινδύνευση της απορίας. Η ματιά του, σιγά σιγά, στρογγύλεψε και έγινε επιεικής: υπάρχουν, συνεπέρανε πολλών ειδών αλήθειες, και δεν είναι κακό η μια να διαδέχεται την άλλη. Μεταμορφώθηκε και το ύφος του: βάρυνε, έγινε λίγο φλύαρο και πληκτικό και περισσότερο δασκαλίστικο. Ελπίζοντας να κερδίσει κύρος και αυθεντία, επιδίωξε με επιμονή την κυριολεξία, υποτιμώντας, έτσι, την ευστοχία της αλληγορίας και την αποτελεσματικότητα του υπαινιγμού. Τα χρόνια περνούσαν απειλητικά ανήσυχος για την υστεροφημία του, ο δεύτερος Δειπνοσοφιστής αποφάσισε να βάλει, φαρδιά πλατιά, την υπογραφή του