Μπήκα στο επάγγελμα του κινηματογραφιστή με πλήρη επίγνωση όλων των συνεπειών. Φυσικά, η απόφαση δεν πάρθηκε κάποια ορισμένη μέρα. Εγώ κοίταζα μπροστά κι όταν, για μια στιγμή, γύρισα τη ματιά μου πίσω, διαπίστωσα πως ήμουνα κι όλας επαγγελματίας χωρίς να το έχω καταλάβει. Είχα ήδη γυρίσει πέντε ταινίες. Δύσκολο πια να κάνεις πίσω. Έτσι, δεν μου έμεινε παρά η τυπική υπογραφή της νομιμοποίησης. Τα γενόμενα ουκ απογίνονται. Και μπορώ να πω, πως μέχρι τότε στάθηκα μάλλον τυχερός. Αν εξαιρέσει κανένας τους Μεγάλους δρόμους, οι τέσσερις άλλες ταινίες, ήτανε απόλυτα δικής μου επιλογής. Και Ο Κόκκινος Βράχος (1948) και η Θύελλα στο φάρο (1949) και το Πικρό ψωμί (1951) και η Αρπαγή της Περσεφόνης (1955), έγιναν με δική μου πρωτοβουλία. Διάλεξα το θέμα, έγραψα ή συνεργάστηκα στο σενάριο και έψαξα για παραγωγό.
Τι ακριβώς σημαίνανε οι πέντε αυτές ταινίες για τον ελληνικό κινηματογράφο; Μέσα στο σύνολο των εκατόν εξήντα ταινιών που γυρίστηκαν από το ’43 μέχρι το ’57, οι πέντε αυτές ταινίες δεν σημαίνανε ασφαλώς τίποτα το ιδιαίτερο για τον απληροφόρητο θεατή. Για την ιστορία, όμως, του κινηματογράφου μας οι ταινίες αυτές αντιπροσώπευαν πέντε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη για πρώτη φορά στον ελληνικό μεταπολεμικό κινηματογράφο. […]. Αυτές οι πρωτιές, ανεξάρτητα από το αισθητικό αποτέλεσμα, μου έδιναν το δικαίωμα να πιστεύω πως η μέχρι τότε θητεία μου κάτι άφηνε πίσω της, κάποιο κουράγιο έδωσε σε άλλους, που ξεκίνησαν ύστερα από ‘μενα, για πιο τολμηρές απόπειρες, για πιο επιτυχημένα επιτεύγματα. Είχε ανοίξει πια ο δρόμος για το σκηνοθέτη του κινηματογράφου.