Τον Οκτώβριο του 1959, κατά τις 10 το βράδυ, τελείωνε ένα μάθημα υποκριτικής στο Ωδείο Αθηνών, στην οδό Πειραιώς. Είχαμε πριν από λίγο παρακολουθήσει ένα συνταρακτικό ρεσιτάλ του δασκάλου, που έπαιζε Όσβαλντ από τους Βρικόλακες του Ίψεν. Το εύρημα της ημέρας ήταν να παρατείνει τη μίμηση και μετά από το πέσιμο της αυλαίας. Στο περίφιμο δίλημμα της Κυρίας Άρβιγκ, αν θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να δώσει λύτρωση στο βάσανο του Όσβαλντ, αν υποθέσουμε ότι η Κυρία Άρβιγκ διάλεγε να φορτωθεί το σταυρό ενός παιδιού με μαλάκυνση, πώς θα ήταν ο Όσβαλντ μετά. Ήμαστε ταραγμένοι.

Στις αρχές του 1986 οργανώθηκε στην Εταιρεία Σπουδών σειρά ομιλιών με τον ειδικό τίτλο Μια μέρα… που επιχειρούσε την ανασύνθεση της καθημερινής δραστηριότητας ενός μη επώνυμου ανθρώπου σε κάποια φάση της ιστορίας του τόπου μας.