Ο P. Maas θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρισθεί για την πυκνότητα της εκφράσεώς του “ο γερμανός Θουκυδίδης”. Είναι τόσο μεστά σε περιεχόμενο τα διανοήματά του, ώστε συχνά γίνονται (ή φαίνονται) στριφνά και δυσνόητα, πολύ περισσότερο επειδή θεωρεί περιττά τα πολλά παραδείγματα και προϋποθέτει πολύ καλλιεργημένο αναγνωστικό κοινό. Είναι επιστήμων με την αυστηρή σημασία της λέξεως και απευθύνεται όχι στον μέσο αναγνώστη αλλά μόνο στον “επαΐοντα”. Αυτός είναι άλλωστε και ο μοναδικός λόγος που απετόλμησα να γράψω τα σχόλια που ακολουθούν, μια και η έκδοση αυτή έχει ως ένα βαθμό χαρακτήρα εκλαϊκευτικό. Δεν πίστεψα βέβαια ότι θα μπορούσα να προσθέσω κάτι αξιόλογο σε όσα γράφει ο κορυφαίος αυτός συγγραφέας νόμισα μόνο ότι σε πολλά σημεία θα ήταν ίσως δυνατό να βοηθήσω τον αμύητο αναγνώστη στην κατανόηση του περιεχομένου πότε με επεξηγήσεις και σχόλια, πότε με την παράθεση προσθέτων παραδειγμάτων και πότε, σπάνια, με τη διατύπωση κάποιων προσωπικών απόψεων ή επιφυλάξεων. Για τον αναγνώστη που με ευχέρεια κατανοεί το βασικό κείμενο είναι βέβαια περιττή η αναδρομή στα σχόλια. Πολλές δυσκολίες αντιμετώπισα στην απόδοση της παλαιογραφικής ορολογίας στα ελληνικά, όπου τίποτε σχεδόν δεν υπήρχε καθιερωμένο δεν αποκλείεται μερικοί τουλάχιστο όροι να μην έχουν αποδοθεί όσο έπρεπε πιστά ως προς αυτό θα ευχόμουν να δείξη κατανόηση ο αναγνώστης, όπως επίσης και ως προς τη γλωσσική μορφή του βιβλίου. Από τη δημοτική πήρα μόνο ό,τι έχει γίνει απόλυτα και καθολικά αποδεκτό στον προφορικό λόγο αποφεύγω ωστόσο να υιοθετήσω ακουστικούς τύπους που αποκρούονται ακόμη από πολλούς ή που δε συνηθίζονται στο συντηρητικό φιλολογικό μου περιβάλλον (της τάξης, γλώσσας, ποιότητας, ο συντάχτης κ ά.). Στον οπτικό χώρο δεν θέλησα να συμβάλω στην καθιέρωση και τον πολλαπλασιασμό διπλών τύπων (μοίρα / μοίρα, να γράψη / να γράψει, ειδικότερα / ειδικότερα, πράγμα / πράγμα κ.ά.) έτσι, μη θεωρώντας τον εαυτό μου δεσμευμένο από σύγχρονες θεωρητικές επιταγές, κράτησα τις παραδεδομένες από την καθαρεύουσα μορφές. Από τη στιγμή που δεν ονομάζω τη γλώσσα που χρησιμοποιώ “δημοτική” ή “καθαρεύουσα” (μου αρκεί ο ευρύτερος χαρακτηρισμός “νεοελληνική”) και δεν φιλοδοξώ να επιβάλω σ’ άλλους τις απόψεις μου, ελπίζω ότι και σε μένα θα αναγνωρισθεί από τους άλλους το δικαίωμα να ακολουθήσω αδέσμευτος το προσωπικό μου γλωσσικό credo.