Η Καβαφολογία ολόκληρη υπλήρξε ανέκαθεν βαθύτατα αντικαβαφική. Στην ουσία ήταν μια υπεράσπιση της ποίησης εναντίον του Καβάφη, λόγος κατακριτικός: είτε από τη θέση μιας θεωρίας περί χαρισματικών “μεγάλων” ποιητών – που θέλει τον Καβάφη στερημένο από το “ένστικτο”, “τη φλόγα, το πάθος, τη “φαντασία” των “μεγάλων” ποιητών και από “την έμφυτη πρωτοτυπία με την οποία είναι προικισμένα μερικά υπέροχα πνεύματα” είτε από τη σκοπιά του αιτήματος και της επιταγής για “καθρέφτισμα των κοινωνικών καταστάσεων και περιστάσεων μέσα στην ποίηση” – που δεν του συγχωρεί το θάμπωμα του γυαλιού. Σήμερα, ένας λόγος για τον Καβάφη είναι μπορετός και νοητός όχι απλά και μόνο ως απόρριψη κάθε καβαφολογίας, αλλά ως υπεράσπιση του ποιητή απέναντι στην ποίηση. Η θεώρηση της σχέσης ποιητή και ποίησης κοσμείται από τα πιο φανταχτερά και ετερόκλητα πρότυπα: Ιππότες της ποίησης προορισμένοι για μια ύψιστη αρμονική ένωση και ταύτιση μαζί της, κουρσάροι κατακτητές που την συνταράζουν και την εγκαταλείπουν σύντομα, αιώνιοι θαυμαστές επαίτες, ερπετά της εύνοιάς της (σε μιαν ατελείωτη ακολουθία από καταραμένους κι απόβλητους μέχρι κομφορμιστές γραφειοκράτες και μέχρι ταχυδακτυλουργούς και ραδιούργους της πρωτοπορίας), ακόμη περαστικοί αγαπητικοί της τύχης στις βαλπούργιες νύχτες της και τέλος (πρότυπο των τελευταίων καιρών) ποιητές αγωνιστές κοινωνικοί απόστολοι. Η ποίηση δόξα και ευλογία και χάρις.