Μαθήτρια γυμνασίου πρωτοδιάβασα τον “Πατούχα” και το “Όταν ήμουν δάσκαλος” με ασυγκράτητα γέλια. Είχα πολλές φορές κλάψει διαβάζοντας μα ποτέ γελάσει. Έτσι ήταν φυσικό να μην ξεχάσω, να μείνω μα η θύμηση του Κονδυλάκη ως συγγραφέα του γέλιου και της χαράς. Όταν στα φοιτητικά χρόνια ξανακοίταξα το έργο του, η πρώτη βαθιά εντύπωση δικαιολογημένα δε μ’ άφησε να διακρίνω άλλες νότες έξω από το χιούμορ, το κέφι και τη δροσιά. Το 1962 με τον εορτασμό των εκατόχρονων από τη γέννησή του, αναγκασμένη από μια διάλεξη που μου ανάθεσε ο Δήμος Ηρακλείου, ξανάσκυψα στις σελίδες του. Αλλά αυτή τη φορά γνώρισα έναν άλλο Κονδυλάκη. Να ‘ναι τάχα η βαθύτερη μελέτη και γνωριμία του ανθρώπου, που μου άνοιξε άλλους ορίζοντες κοιτάγματος του έργου του, ή η διείσδυση στο έργο του, που μ’ έφερε πιο κοντά στον άνθρωπο; Είναι και τα δύο.