Τώρα που έχω πια καλύψει και το δεύτερο ήμισυ του δικού μου “παντός”, δυσκολεύομαι πραγματικά να θυμηθώ σε ποιον οφείλει η ανθρωπότητα αυτή την τόσο αντιμαθηματική πρόταση. (Όσο κι αν συμφωνώ πως ο Κινηματογράφος είναι η αντίθετη Τέχνη των Μαθηματικών, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως τα Σκαλοπάτια ήταν εν τέλει τριάντα εννέα και τα Πουλιά αναρίθμητα.) Δυσκολεύομαι δηλαδή να θυμηθώ αν αυτή τη φράση την πρωτοδιατύπωσε κάποιος από εκείνους τους ιδιοφυείς αρχαίους αργόσχολους ή την ξεφούρνισε ο Κάρυ Γκράντ σε καμιά απ’ τις ταινίες μου, κάνοντας άλλη μια επίδειξη ψυχραιμίας, λίγο πριν μπει στο ρουθούνι του Αβραάμ Λίνκολν για να σωθεί απ’ τους διώκτες του.
Υποψιάζομαι, ωστόσο, πως αυτός ο ερασιτέχνης κύριος, που μου ζήτησε να γράψω δυο τρία λόγια για να προλογίσω το βιβλίο του, ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία θαυμαστών μου που μ’ εκτιμούν περισσότερο για τους προλόγους μου. Τι θρασυτάτη αγένεια! Είναι σαν να λες σε μια αγχωτική οικοδέσποινα πως η ευτυχέστερη στιγμή του δείπνου ήταν το φουά-γκρα. Παραδέχομαι πάντως, εδώ που τα λέμε, πως δεν μ’ έχουν άδικα κατηγορήσει για τον μακροσκελέστερο Πρόλογο στην Ιστορία του Κινηματογράφου.