Την αληθινή θάλασσα, τη θάλασσα την ελληνική, μ’ ένα λεπτό αίσθημα γαλήνιας ευτυχίας, με εικόνες μικρογραφικές, διάφανες, λεπτές, σαν τεχνουργημένες πάνω σε χρωματιστά βότσαλα, μας τη δίνει ο Κώστας Ε. Τσιρόπουλος, στη συλλογή του Ωδείο για μοναχικές φωνές. Καλοκαιρινή, κυματόχαρη, νησιώτικη, κυκλαδίτικη η ποίηση αυτή, θα μπορούσε βέβαια να μας οδηγήσει στην παρατήρηση πως ξαναφέρνει επί ποιητικού τάπητος ένα θέμα εξαντλημένο όχι μόνο από τον Ελύτη, που το πρωτοδημιούργησε και που τόσο λαμπρά το εκμεταλλεύτηκε, μα κι από ένα πλήθος μαθητές και συνεχιστές του. Μα ο Τσιρόπουλος μας κάνει να θυμούμαστε μια άλλη αλήθεια: το αληθινό βίωμα, το βαθύ, το πλήρες, κρατεί τον κόσμο πάντα καινούργιο. Τα θέματα στην τέχνη, οι καταστάσεις, έρχονται σαν θαύματα, μεσουρανούν, τρίβονται, γερνάν, χάνονται – κι άξαφνα πάλι, να τα μπροστά μας, με κάτι σαν άλλο, σα διαφορετικό από κείνο που είχαν πριν.