Οι «στοχασμοί» του Διονυσίου Σολωμού εμφανίζουν τη μεγαλύτερη συγκέντρωσή τους στους «Ελεύθερους Πολιορκισμένους» έτσι ώστε δίκαια να θεωρούνται ως αναγκαίο και μάλιστα ερμηνευτικά σημαντικό συμπλήρωμα τους. Η σημαντικότερη όμως διαπίστωση σχετικά με το χαρακτήρα αυτών των στοχασμών αλλά και σε αναφορά με την ποιητική του ώριμου Σολωμού είναι η προτεραιότητα της θεωρητικής – φιλοσοφικής σύλληψης απέναντι στην ποιητική πράξη του ίδιου του έργου.