Η ιστορία του είναι, μια περιπέτεια, με μουσική και αλήθειες παραφουσκωμένες με παραμυθένια κόκκινα κουφέτα. Ένα ψάξιμο χαράς και αγάπης, σ' έναν κόσμο σημερινό, περίεργο, σκληρό και διψασμένο για τρυφερότητα. Το Τύμπανο και η Τρομπέτα, τα δυο μικρά παιδιά της ορχήστρας, αναλαμβάνουν να βρουν την άκρη του δρόμου της ελπίδας, με τη σιγουριά ενός παραμυθιού. (www.theatromathia.gr)

[…] H όλη ιστορία μιλούσε για το τραγούδι της χαράς και της αγάπης που χάθηκε, σκορπίστηκε (τι είναι ζάχαρη να σκορπιστεί; ατάκα από την παράσταση) και το τύμπανο και η τρομπέτα έψαχναν να βρουν κάποιον που να το ξέρει. "Όπλο" τους και δύναμή τους, τα κόκκινα κουφέτα που τους έδιναν αστείρευτη χαρά. Πέρασαν από τις εγγονές της Kοκκινοσκουφίτσας που όμως αγαπούσαν μόνο τον εαυτό τους και η μόνη τους έγνοια ήταν να μαζέψουν χρήματα, πέρασαν από τους μηχανικούς που έχτιζαν τις πολυκατοικίες και έκρυψαν τον ήλιο γιατί δεν τον χρειάζονταν πια, πέρασαν από μια πόλη γεμάτη μηχανές που είχαν φτιάξει οι άνθρωποι και τώρα πια όλα λειτουργούσαν μηχανικά. Ζήτησαν βοήθεια από την πανσέληνο, που βλέπει από ψηλά τα πάντα και τελικά βρήκαν μια γιαγιά να κεντάει και να σιγοτραγουδάει το τραγούδι της χαράς… (LNA's Cafe, http://lna.pblogs.gr, Σάββατο, 14 Ιουνίου 2008)