Ο Αρτό αναμετριέται με το μεγάλο πρότυπο του ακινητοποιημένου σώματος στον χρόνο, τον Χριστό. Διεκδικεί από τον Εσταυρωμένο δυτικό σούπερ σταρ τον σταυρό του, μέσα από συνεχείς μεταλλαγές ταύτισης-απώθησης μαζί του: «Έκανα την ανοησία να πω πως ασπάστηκα τον Ιησού Χριστό, ενώ ο Χριστός είναι ό,τι περισσότερο απεχθάνομαι». Όταν ο Αρτό βλέπει εφιάλτες, κάνει το σημείο του σταυρού, για να καταλήξει στην τραγική ομολογία: «Και ο Ιησούς Χριστός είναι εκείνος ο γεννημένος από μια μάνα που θέλησε να με ανταλλάξει μαζί του, και τούτο πολύ πριν από τον Χρόνο και τον Κόσμο…» Ο Χριστός σήκωσε τον σταυρό, κλέβοντάς τον από μας. Ο Αρτό διεκδικεί τα δικαιώματά του μέσα στην υπόθεση του Θεού, έγκλειστος στο ψυχιατρείο, τα τελευταία χρόνια της ζωής του.