Με τους Βατράχους, η ίδια η βούληση του ζειν, ορθώνεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, σαν αρχέγονο Ιερό Ζώο, βακχεύοντας τα λογικά μας, αρνούμενη να συναινέσει στο γίγνεσθαι της φθοράς ενός κόσμου που τη συντριβεί. 

Ξανθίας (στον Διόνυσο):
Παράτα την ποίηση αχρείε…! Και πες μου, πες μας… γιατί πεθαίνουμε…;

Διόνυσος (μονολογεί):
Αχ!… καημένε μου Πατέρα!… Πόσο υποφέρουμε εμείς τ` αφεντικά… Άκουσον, άκουσον…! Από τους δούλους μας!… Δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε τον αστακό μας!… Σου πουλάνε “λουλούδια” την κρίσιμη στιγμή… εκεί που ψήνεις την γκόμενα και σου λένε: Πάρτε τα καλέ κύριε, για την κορούλα σας!…, τα καθάρματα…!

(στον Ξανθία):
Δεν βρίσκω γιατί θα έπρεπε ο φούρναρής μου να μείνει αθάνατος!…

Ξανθίας:
Εκείνος βρίσκει όμως…