Στο έργο του αυτό ο Γιώργος Μανιώτης προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια τη σκοτεινή πλευρά της αλήθειας. Μασκαρεμένες αγάπες, οι άγονοι αγροί των ουρανών, τα κάστρα από σπίρτα, ο άφυλος –καθώς και οι άγγελοι—θάνατος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το υφάδι που υφαίνει την έξοδο των μοναχικών ανθρώπων. Βίαιοι χυμοί και παράλογοι σπόροι, ο ήχος του καιρού στις φλέβες των παιδιών, οι φονιάδες της μέρας, δημιουργούν έναν παχύρρευστο χυλό της μικροπρέπειας. Οι νέοι ήρωες του Μανιώτη διανύουν την απέραντη απόσταση που χωρίζει το σύρσιμο του σκουληκιού από το άλμα της τίγρης. Με το έργο του ο Μανιώτης αποθέτει τρυφερό φιλί στον κρόταφο του αυτόχειρα και κλαίει για τους ξεχασμένους […]
Ματθαίος Μουντές