Ὡς θεατρικό εἶδος τό λειτουργικό δρᾶμα συνδυάζει στοιχεῖα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς τραγωδίας καί τοῦ τελετουργικοῦ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τό «Θαῦμα Αἰώνιον», ἐμπνευσμένο ἀπό τήν ζωή τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, παρουσιάζει σκηνές, μέ φάσεις ἀπό τήν συγγραφή τῆς βιογραφίας τῆς ζωῆς τῆς Μαρίας στήν Ἀλεξάνδρεια ὅπου καθημερινά βυθιζόταν στόν βοῦρκο τῆς ἀκολασίας, τήν ἐπίγνωση τῆς καταστάσεώς της μπροστά στό Σταυρό πού τήν ὁδήγησε στή μετάνοια καί στήν ἀσκητική ζωή στήν ἔρημο.

Στίς σκηνές στήν Ἀλεξάνδρεια ἔχουμε πρόσωπα πού σκιαγραφοῦν τόν κόσμο ὅπου ζοῦσε ἡ Μαρία: κάπελας, μάντισσα, μεθυσμένος ἄντρας καί ναυτικός. Στό μοναστήρι στήν ἔρημο τά πρόσωπα εἶναι μοναχοί. Οἱ ἀντίστοιχοι χῶροι – κόσμοι δέν προσδιορίζονται μόνον σκηνογραφικά καί ἐνδυματολογικά, ἀλλά καί μέ τόν λόγο τῶν προσώπων. Ἄν καί στίς σκηνές στήν Ἀλεξάνδρεια ὁ λόγος δέν εἶναι μόνον καθημερινός, κοινότυπος, ἐμπλουτίζεται μέ πνεῦμα θυμοσοφικῆς εὐφυολογίας. Ὁ συγγραφέας ἀξιοποιεῖ τό λογοπαικτικό του χάρισμα ἐποικοδομητικά. Στίς σκηνές στό μοναστήρι, ἐκτός ἀπό τό κύριο θέμα, τήν Ὁσία Μαρία, σκιαγραφοῦνται ἁδρά ἡ ζωή τῶν μοναχῶν καί οἱ σχέσεις τους. Ἐδῶ, ἐνῶ δέν ἀπουσιάζει ὁ καθημερινός, συνήθης, ἀνθρώπινος λόγος, κυριαρχεῖ ὁ θεῖος λόγος ἀπό τήν Ἁγία Γραφή (Ψαλμοί, Τωβίτ, Ἠσαΐας, Εὐαγγέλια, Ἐπιστολή πρός Κορινθίους κ.ἄ.) καί ἀπό τίς Ἀκολουθίες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (Ὄρθρος, Μέγας Παρακλητικός Κανών κ.ἄ.).

Μια πιο λεπτομερή παρουσίαση του βιβλίου δείτε εδώ.