Αν ο αρχαίος τούτος μύθος, κοιταγμένος και μέσα από το πνεύμα του αιώνα μας, καταφέρνει να μιλήσει πάλι, αυτό θα οφείλεται κυρίως στη δύναμη των διαχρονικών μηνυμάτων που μεταφέρει και των καταστάσεων που περιγράφει, και επικουρικώς στην οποία δεξιότητα του τρίτου (και ελάχιστου) ανάμεσα σ’ εκείνους που φιλοδόξησαν να δραματοποιήσουν τον πυρήνα το (εφευρίσκοντας ο καθένας για λογαριασμό του τα πρωτότυπα καθέκαστα), στα τελευταία δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Και η απόπειρά μου τούτη με το τόσο ευχάριστο τέλος (κατά το πρότυπο της Ιφιγένειας εν Ταύροις) θέλω να πιστεύω πως αποτελεί μια συμβολή στη συνέχεια του ελληνικού πνεύματος μέσω των μύθων του, που δεν πρέπει να διακοπεί.