Η “Ιφιγένεια (εν Ληξουρίω)” του Πέτρου Κατσαΐτη (Κεφαλονιά 1720) είναι ένα σπαρταριστό θεατρικό κείμενο που συνδέει τον πανάρχαιο μύθο, τον Ευριπίδη, τους Ρωμαίους και τους λογίους Ιταλούς μιμητές του με τους Αρλεκίνους της ιταλικής “Κομμέντια” του 17ου-18ου αιώνα, αλλά και με τους επτανησίους αστούς, “άρχοντες” και κυρίως με τους ανθρώπους του λαού που δρούσαν στα Επτάνησα κατά την εποχή της Βενετοκρατίας. Οι “τύποι” της ιταλικής “Κομμέντια” εμφανίζονται ως υπηρέτες των αρχαίων Ελλήνων μυθικών ηρώων!
Ο επιμελητής του τόμου με τη διασκευή και την περιγραφή της σκηνοθεσίας του ανασυνθέτει “συμπυκνώνει” και υπογραμμίζει τη γοητεία του ιδιότυπου αυτού έργου. Ο ίδιος περιγράφει τη σκηνοθεσία του δήθεν με τα μάτια ενός θεατή της εποχής – και με την τότε κεφαλονίτικη διάλεκτο.
Παράλληλα εμφανίζονται -αυστηρά φιλολογικά- έγγραφα που αποδεικνύουν νέα στοιχεία για τη βιογραφία του Κατσαΐτη, ενώ προβάλλονται κρίσεις από τη διεθνή απήχηση του έργου, ύστερα από τις παραστάσεις στα Φεστιβάλ του Εδιμβούργου και στο Λονδίνο.