Υπάρχει μια μακρινή συγγένεια ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο έργα που δικαιολογεί κατά κάποιο τρόπο την συνύπαρξή τους σ’ αυτόν εδώ τον τόμο. Στο Αθήνα-Μόσχα τρεις Ρωσίδες προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα στην σύγχρονη Αθήνα. Συμπτωματικά ονομάζονται Όλγα, Μάσα και Ειρήνα και σαν αυτό να μην ήταν αρκετό είναι και αδελφές μεταξύ τους! Στο φινάλε του Τίποτα έχουμε ένα μεγάλο απόσπασμα από τον τελευταίο μονόλογο της Νίνας από το Γλάρο του Τσέχωφ. Πάντοτε πίστευα ότι ο Τσέχωφ απλώς μου αρέσει πολύ. Ίσως, επειδή δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα -πόσο μάλλον θεατρικό συγγραφέα- έχω μια υποσυνείδητη ανάγκη να πιαστώ από κάπου όταν κάποιες αναπάντεχες συγκυρίες με οδηγούν στο γράψιμο. Το ότι και τις δύο αυτές φορές οδηγήθηκα ασυναίσθητα στον Τσέχωφ σημαίνει πως όχι απλώς μου αρέσει πολύ αλλά κάτι βαθύτερο, σχεδόν μεταφυσικό. Ελπίζω να μην τρίζουνε τα κόκαλά του!