Στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους η βία δεν έλειψε ποτέ τ’ αλήθεια. Μόνο οι όψεις της αλλάζουν. Υπάρχουν εποχές που αυτή προκύπτει από την όποια πολιτική εξουσία που μεριμνά για τη σταθερή διάρκειά της με μέσο τον εκφοβισμό των υπηκόων της, άλλες πάλι που η βία -σπασμωδική και ενστικτώδης- προέρχεται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που πεινούν, και άλλες, τέλος, που η βία γεννιέται από μια κατάσταση αναρχίας, εξέγερσης κ.λπ. Σήμερα δεν συμβαίνει, τουλάχιστον φαινομενικά, τίποτε το απελπιστικά έκρυθμο στην κοινωνία μας. Η πολιτική εξουσία είναι δημοκρατική, η πείνα δεν στέλνει πια κανέναν στον Άλλο Κόσμο, ενώ ο κρατικός μηχανισμός λειτουργεί χωρίς φόβο ανατροπών. Κι όμως, η βία επιβιώνει αμείλικτη, άλλοτε ως φυσική κι άλλοτε ως ψυχική απειλή, άλλοτε απρόσωπη κι άλλοτε απολύτως προσωπική. Το σημερινό θέατρο μας δείχνει τα καινούργια της πρόσωπα και τις νέες μεθόδους της. Στο στενό πλαίσιο ενός μικρού άρθρου δεν μπορώ παρά να παρουσιάσω εντελώς σχηματικά την οπτική του Παναγιώτη Μέντη.