Η κούκλα ή το οποιοδήποτε ισοδύναμο και ανάλογό της δεν είναι καθόλου «άψυχη» από την στιγμή που συνδέεται με το παιδί (και τον ενήλικο, επίσης) περνώντας έτσι σε μια συναισθηματοκιναισθητική επαφή, ακόμη και σ’ ένα διά-λογο, μολονότι ακούεται ως μονόλογος ή προέρχεται απ’ το κενό και το καινό μιας υπέρβασης. Αλλά στο αντι-κείμενο της κούκλας, σκιάς ή απεικόνισης το υπο-κείμενο, έστω και ως υποβολεύς, παραμένει ανοικτό προς μια δυνητική διυποκειμενικότητά του. […] Διατρέχοντας τις σελίδες του βιβλίου αυτού που πολύ σωστά το κωδικοποιεί κατ’ αρχήν η συγγραφεύς του, δίδεται στον αναγνώστη η δυνατότητα μιας αποκωδικοποίησης περνώντας έτσι στο αναπαραστατικόν ασυνεχές όπου το μικρό παιδί, ανεξαρτήτως ηλικίας και το μικρό παιγνίδι που ξεκινά με την ύπαρξη του κάθε ατόμου συνδέεται με το μεγάλο παιγνίδι του Κόσμου.