Όταν ξεκίνησα να διασκευάσω για τα παιδιά την κωμωδία του Αριστοφάνη Ειρήνη σκεφτόμουν ακριβώς τα παιδιά. Στο σχολείο ο Αριστοφάνης δε διδάσκεται ποτέ. Έτσι η σάτιρά του, το φιλειρηνικό του κήρυγμα, η διακωμώδηση των φαύλων, των πολεμόφιλων, των πολιτικάντηδων κι όλο αυτό το σπινθηροβόλο πνεύμα του μένουν άγνωστα. Γιατί τα παιδιά να στερούνται αυτήν την πνευματική απόλαυση, που ταυτόχρονα είναι τόσο εποικοδομητική για το ακόνισμα της παρατηρητικότητας και της κρίσης τους; Μ’ αυτές τις σκέψεις προσπάθησα να δώσω τον Αριστοφάνη – σα μια υποδομή παράλληλη μ’ αυτή του σχολείου – πιστεύοντας ότι θα ελκύσει το παιδί κι ότι θα συμπληρώσει αυτή την έλλειψη. Για πρώτο διάλεξα την Ειρήνη και την παρουσιάζω σε ελεύθερη έμμετρη διασκευή. Προσπάθησα να κρατήσω όλο το πνεύμα, τα νοήματα και τα πιστεύω του ποιητή. Παράλειψα ορισμένες τολμηρές εκφράσεις χωρίς, νομίζω, να προδώσω το πνεύμα του έργου. Προτίμησα την Ειρήνη γιατί μου φαίνεται ότι πλησιάζει περισσότερο την παιδική φαντασία και τα σύγχρονα προβλήματα. με πίστη στην προσπάθειά μου αυτή θέλω να ελπίζω ότι κάτι προσφέρω στην νεαρή ηλικία.