Αρχικά το Νο ήταν πολύ πιο απλό. Προερχόταν από διάφορα μικρά θεατρικά έργα που εκτελούνταν σε ναούς και ιερούς χώρους σαν μέρη των εορτασμών της σοδειάς και άλλων τελετών, ή όποτε οι κάτοικοι ενός χωριού τύχαινε να συγκεκτρωθούν. Τον δέκατο τέταρτο αιώνα όμως η λιτή αυτή διασκέδαση αναπτύχθηκε από τη μεγαλοφυΐα δύο ανθρώπων, ενός πατέρα και του γιου του, σε μια από τις μεγαλύτερες δραματικές φόρμες ολόκληρου του κόσμου. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ο Κανάμι Κιγιοτσούγκου  (1334 – 84) και ο Ζεάμι Μοτοκίγιο (1363 – 1443). Όπως καθιερώθηκε από αυτούς, μόνο τέσσερις ή πέντε εκτελεστές εμφανίζονται φυσιολογικά σε ένα έργο Νο: ο κύριος ομιλητής-χορευτής, ένα πρόσωπο (συχνά ένας ιερέας) το οποίο δεν χορεύει, και διάφορες συνοδευτικές φιγούρες. Το αποκορύφωμα κάθε έργου ήταν ένας εκτεταμένος χωρός που γινόταν κοντά στο τέλος και προς τον οποίον έτεινε το κείμενο από την αρχή. Τα ίδια τα έργα σπάνια έιναι μεγάλα, είναι τοσο σύντομα όσο μια μοναδική πράξη ενός δυτικού έργου• όμως ένα δράμα Νο απαιτεί περίπου μια ώρα να εκτελεσθεί εξαιτίας του τελικού χορού και του εξεζητημένου τρόπου απαγγελίας. Υπάρχει ένας χορός και μια μουσική συνοδεία που αποτελείται άπο ένα φλάουτο και διάφορα είδη κρουστών, που χρησιμεύουν στο να ενισχύουν τις στιγμές της έντασης.