Αξιότιμοι κύριοι, σκληρός ο αγώνας
Μα κιόλας χαράζει καινούργιος αιώνας.
Το γέλιο λοιπόν σε όλους ταιριάζει
Γι’ αυτό κωμωδία κι’ η σκηνή μας βάζει.
Αφήνουμε τη ζυγαριά στο φαρμακείο
Και με καντάρια δίνουμε τ’ αστείο
Σαν τις πατάτες στης σοδειάς τα μέρη,
Μα και τσεκούρι παίρνουμε στο χέρι,
Γιατί απόψε θα δήτ’ επί σκηνής
Κάποιο ένα ζώο μιας άλλης εποχής.
Estatium possessor κατά τους ειδήμονας,
Παμφάγο κι’ άχρηστο, που είν’ ο γαιοκτήμονας
Κι όπου ακόμα υπάρχει κι’ ορίζει
Απάνθρωπα τη χώρα βασανίζει.
Αδιάντροπες ορέξεις να ευφραίνει
Θε να τον δήτε σε χώρα τιμημένη.
Το δε βολεί το σκηνικό να δώση
Το κείμενο μπορεί να τ’ αποσώση:
Της Φιλανδίας τ’ ανύχτωτο το θέρος,
Ήχους βουκουλικής ζωής, το ήπιο μέρος.
Κοκκινωπά χωριά, λαλήματ’ αυγινά,
Καπνό από τη στέγη ν’ ανεβαίνη γαληνά.
Ευχή μας να τα βρήτε αληθινά
Στου Πούντιλα το έργο π’ αρχίνα.