Ο βασικός μύθος του έργου στρέφεται γύρω από τη δολοφονία του γάλλου «αρχιεπαναστάτη»  Jean-Paul Marat από τη Charlotte Corday στις 13 Ιουνίου 1793. Ο Βάις όμως δεν αναπαρασταίνει τα γεγονότα. Τα παρουσιάζει σαν παράσταση έργου με αυτό το θέμα, που έχει γραφτεί (τάχα) από τον Μαρκήσιο de Sade και που παίχτηκε (τάχα) το 1808 στο Άσυλο Φρενοβλαβών του Charenton. Έτσι η απόσταση και η διάθλαση της ιστορίας γίνεται πολυδιάστατη, πολυπρισματική. Ο θεατής βλέπει πρώτα την «Τρομοκρατία» του 1793 μες απ’ τα μάτια των αστικοποιημένων γάλλων του ναπολεόντειου καθεστώτος. Έπειτα, βλέπει τα γεγονότα όχι όπως έγιναν αλλά όπως μεταμορφώνονται σε θέατρο – δηλαδή σε οργανωμένη δράση που δεν ιστορεί μόνο αλλά και ερμηνεύει. Και όχι σε ένα κοινό «θέατρον εν θεάτρω», αλλά σε μια παράσταση όπου σκηνή είναι η αίθουσα των λουτρών ενός φρενοκομείου, ηθοποιοί οι ασθενείς του ασύλου, συγγραφέας ένας του τρόφιμος. Η σύλληψη του έργου, επομένως, είναι ολότελα ιδιότυπη – δεν είναι ούτε ιστορική αυθαιρεσία ούτε απλό θεατρικό εφέ.