Η Αμάντα, η ηρωίδα της Λεοκάντια, είναι ένα καθαρά ποιητικό πλάσμα. Εργατριούλα σε καπελάδικο, παριζιάνικο σπουργίτι, με αφέλεια, θάρρος, βρίσκεται μια μέρα, από μια ανεξήγητη ιδιοτροπία της τύχης, μέσα σε ένα αρχοντικό πάρκο, απ’ όπου δεν φαίνεται να βγαίνεις όσο κι αν περπατάς, και σ’ έναν πύργο κατοικημένο από πλάσματα λοξά, ακατανόητα. Ύστερα από το πρώτο ξάφνιασμα, η Αμάντα οδηγημένη από το στέρεο λαϊκό της αισθητήριο, θ’ αρχίσει να ξυπνάει. Δεν θα πάψει να ζει το παραμύθι της, αλλά δεν θα σαστίζει. Κάτι την ειδοποιεί πως βρίσκεται σε μια κατάσταση αναχρονιστική, αρνητική της ζωής, κι αυτό εξεγείρει την απλοϊκή της φρόνηση, την υγιέστατη.