Ο Θόδωρος Έξαρχος συνεχίζει τον μονήρη και τιτάνιο αγώνα του να καταγράψει τη συνέχεια της συντεχνίας του, να συμπληρώσει με έρευνα, μόχθο πολύ και, κυρίως, αγάπη την αδιάσπαστη αλυσίδα των μαστόρων του νεοελληνικού θεάτρου. Στον πρώτο τόμο  καταγράφει τους πρωτοπόρους που ώς τη δεκαετία του πενήντα και του εξήντα αυτού του αιώνα θεμελίωσαν, στέριωσαν και εξευγένισαν το επάγγελμα του ηθοποιού. Στον παρόντα τόμο συλλέγει τους εργάτες της σκηνής που γεννήθηκαν από το 1900 έως το 1925. Πολλοί ήδη αποχώρησαν και από τη σκηνή και από τη ζωή. Πολλοί δρουν ακόμη ανάμεσά μας θαλεροί και πάντα ονειροπαρμένοι.Αυτό το λεξικό προσώπων είναι ταυτόχρονα μια δεξαμενή, ένας αστείρευτος θησαυρός επιτευγμάτων, αγωνίας, αγώνα, θυσιών, απελπισίας, μιζέριας και θριάμβων. Μια εγκαυστική πάνω στο σκληρό σανίδι του ελληνικού θεάτρου.

Στον τόμο αυτό με κέντρισε η ιδέα της άμεσης σχέσης των ηθοποιών που γεννήθηκαν στο διάστημα από το 1900 μέχρι το 1925 με τις γενιές που προηγήθηκαν. Αυτή η σχέση διαγράφεται ανάγλυφα μέσα από τα ίδια τα βιογραφικά τους. Υπήρξαν, με λίγα λόγια, οι συνεχιστές, που μαζί με τις γενιές των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα έστησαν το Νεοελληνικό Θέατρο.