Η μεταμόρφωση του χώρου σε επιφάνεια, είναι ένας από τους δημιουργικούς στόχους που θέτει η Όπυ Ζούνη. Τμήματα χώρου επιλέγονται με σκέψη και προοπτικά στοιχεία μορφοποιούνται σε ζωγραφικά. Σε συνάρτηση με το βάθος, μετατρέπονται σε μέσα δημιουργίας. Η διπλή τους λειτουργία προκαλεί μια λανθάνουσα αγωνία: Ο χώρος περιέχει την επιφάνεια, η επιφάνεια περιέχει το χώρο.
Η Όπυ Ζούνη χειρίζεται την επιλογή αυτού του λεξιλογίου συνειδητά και σίγουρα. Το χρώμα χρησιμοποιείται σαν χαρακτηριστικό της μορφής, ο περιορισμός σε αρχικά χρώματα ανταποκρίνεται στην ακρίβεια της γεωμετρίας.
Είναι αισθητή η προέλευση από μια κουλτούρα με βασικές ρυθμίσεις του χώρου που επενεργούν μέχρι το παρόν. Με τρόπο σύγχρονο εκδηλώνεται η σχέση με τη μορφική θέληση της αρχαιότητας να κερδίσει το χώρο, να τον οριοθετήσει, να τον εννοήσει. Έτσι ξεπηδάν εικόνες χώρου-επιφάνειας από τετράγωνα, ορθογώνια, τρίγωνα, βγαλμένες μέσα από κατασκευές σε κάνναβο και ξανατακτοποιημένες μέσα από ελεγμένες αριθμητικές αξίες. Από την αδιάκοπα παραγωγική σχέση με το χώρο, είναι φανερό ότι τα ζωγραφικά στοιχεία μεταμορφώνονται και πάλι.
Όσο περισσότερο ανταποκρίνεται η μετατροπή της προοπτικής πάνω στην επιφάνεια με το πιστεύω της καλλιτεχνικής κοσμοθεώρησης, τόσο πιο έντονη είναι η θέληση για πλαστική δημιουργία της ουσίας του χώρου. Αυτή προσδιορίζεται για παράδειγμα, στον έξω χώρο, σαν ομάδα κιόνων, καθοριστικών της κατεύθυνσης. Σημεία αχτίδων φωτός προκαλούν κίνηση και αντικίνηση, προσδιορίζουν με ακρίβεια τη θέση των σωμάτων του χώρου μεταξύ τους και προ-βάλλονται πάρα πέρα μέσα στο χώρο, σύμβολα του βάθους και της ακτινοβολίας.