Γεννημένος, πλασμένος δημιουργός ο Φαίδων, και μάλιστα με ευρύτερη έννοια του όρου και όχι με εκείνη που ταυτίζει τη δημιουργία με μια συγκεκριμένη καλλιτεχνική έκφραση και ροπή – αφού πέρα από τη ζωγραφική έγραφε ποίηση και συνέθετε μουσική – ήταν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε ό,τι τον περιέβαλλε δρώντας κι αντιδρώντας σαν ένας κατ’ εξοχήν ισχυρός δέκτης και πομπός σε ένα ανεξάντλητο φάσμα ερεθισμάτων. Ερεθίσματα που τα βίωνε σε μια συνεχή διαπασών, με ένα γνήσιο διακαές πάθος και όχι με την απόσταση, αν όχι με την αδιαφορία που επιβάλλουν οι σύγχρονοι μηχανισμοί, τα συστήματα και οι επιδερμικές συμπεριφορές του σημερινού ανθρώπου.