Ποιες πρακτικές «πρέπει» να ακολουθήσει ο εκπαιδευτικός, όταν οι συνθήκες διδασκαλίας είναι τόσο ρευστές, για να διδάξει σε μια τάξη με ετερογένεια και να είναι αποτελεσματικός; Πώς η γνώση θα γίνει κτήμα ευρύτερου μαθητικού πληθυσμού για να έχουμε ένα σχολείο για όλους; Πώς θα υπολογίσουμε τη μοναδικότητα του υποκειμένου για να είναι ένα σχολείο για τον καθένα; Αυτά τα ερωτηματικά απασχολούν τη συγγραφέα και σε αυτά προσπαθεί να δώσει απάντηση, γιατί αν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι κάτι που μαθαίνεται τότε μπορούμε να το μελετήσουμε. Πώς η δημοκρατικοποίηση του σχολείου θα ολοκληρωθεί για να περιοριστεί ο αποκλεισμός; Ο διάλογος και η ομαδική εργασία γίνονται το κλειδί στη σχολική κοινωνία και η οικοδόμηση της συλλογικότητας είναι η «νέα» άποψη. Πώς, τελικά, θα οικοδομήσουμε λογικές επιτυχίας σε μια κοινωνία που χρησιμοποιεί μηχανισμούς αποκλεισμού, αλλά όπου βρίσκει κανείς και θέληση για αντίσταση;