Κεντρικός άξονας του βιβλίου είναι η άποψη του ενεργητικού σχολείου, ότι ο εκπαιδευτικός έπαψε πια να έχει ρόλο: μεταδότη, μεταλαμπαδευτή, δαδούχου, φωτοδότη, σμιλευτή και πυρπολητή ψυχών. Ο μύθος του πάνσοφου και παντογνώστη εκπαιδευτικού, που θεωρείται πηγή του πνεύματος και της σοφίας και κινητή εγκυκλοπαίδεια, αποτελεί παρελθόν για το παιδαγωγικό, γνωστικό και αξιακό status της αγωγής και της μάθησης. Η άποψη του συγγραφέα είναι ότι στο σημερινό εκσυγχρονισμένο σχολείο ο εκπαιδευτικός δε διδάσκει, αλλά κινητοποιεί και δραστηριοποιεί τους μαθητές, ώστε να οικοδομήσουν και να κατακτήσουν τις γνώσεις και τις αξίες με ενεργητική, δημιουργική και ανακαλυπτική συμμετοχή. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι σήμερα: βοηθητικός, συμβουλευτικός, καθοδηγητικός, συνεργατικός, αντιαυταρχικός, δημιουργικός, κοινωνικός, πολιτικός κλπ. Ειδικότερα εξετάζονται: Τα Curricula και η διδασκαλία. Το παιδαγωγικό κλίμα στο ανοιχτό σχολείο. Τα διδακτικά και μαθησιακά μοντέλα Ελλήνων και Ξένων Παιδαγωγών, καθώς και διάφοροι Μεθοδολογικοί σχεδιασμοί στα μαθήματα της Γενικής Εκπαίδευσης. Η μαθητοκεντρική διδασκαλία: χωρίς διάθεση να θυσιάσει την επιστημονική εγκυρότητα στον πλουραλισμό ή ακόμα το μονοπώλιο της σοφίας και τον πνευματικό βραχμανισμό, εστιάζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη στη σύζευξη θεωρίας και πράξης, αφού δέχεται τη θεωρία σα συστηματοποιημένη πράξη. Κέντρο της αγωγής και της μάθησης είναι ο μαθητής.
Ο συγγραφέας του βιβλίου έχει υπηρετήσει διαδοχικά: στη Δημοτική και Μέση Εκπαίδευση, στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες, καθώς και στις Σχολές Επιμόρφωσης: Νηπιαγωγών, Δασκάλων και Καθηγητών. Από το 1990 έχει εκλεγεί Καθηγητής σε Π.Τ. του Πανεπιστημίου Αθηνών.