Μια ώρα, σ’ ένα σχολείο… Τώρα ο Μιχάλης μιλάει για ηχορύπανση και λέει λέει λέει… Πόσο βαριέμαι. Πόσο έχω κουραστεί απ’ όλα αυτά. Κάθε μέρα τα ίδια πράγματα. Χάνομαι μεσ’ τη ρουτίνα. Όλοι χανόμαστε. Ανοίγω μηχανικά αυτό το βιβλίο στην τελευταία σελίδα και γράφω αυτές τις γραμμές. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχω τίποτα συγκεκριμένο να πω. Απλώς για να ξεφεύγω λίγο από την μονοτονία του μαθήματος. Έβδομη ώρα 2 παρά τέταρτο. Ακόμα εικοσιπέντε λεπτά πώς θα τ’ αντέξω; Σήμερα ο καιρός είναι ονειρεμένος. Ο ήλιος καίει κυριολεκτικά. Κι εγώ έχω να διαβάσω το μεσημέρι χρόνικες προτάσεις και κολοκύθια τούμπανα. Το ξέρω πάλι αδιάβαστη θα έρθω στο σχολείο. Και το κακό είναι ότι ούτε να βγω έξω ν’ απολαύσω τον καιρό κάνοντας μια βόλτα δεν μπορώ γιατί η μάνα μου θ’ αρχίσει την γκρίνια. Θ’ αρχίσει πάλι τις ηλίθιες τις υποψίες. Πόσο τα σιχαίνομαι όλ’ αυτά. Κάθε λεπτό της ώρας είναι καθορισμένο για μια ορισμένη δουλειά την οποία δεν την έχω διαλέξει εγώ. Κι αν την έχω διαλέξει η ίδια, σίγουρα δεν το έκανα με τη θέληση μου. Το έκανα γιατί υποτίθεται ότι έπρεπε να το κάνω. Τι θα κάνεις με την ζωή σου. κούτσουρο θα μείνεις; είναι η απαντήσεις σε κάθε μου αντίδραση σ’ αυτή την καταπίεση, η οποία απάντηση δεν προέρχεται μόνο απ’ τους γονείς μου και του λοιπούς γνωστούς αλλά κι από τον ίδιο μου τον εαυτό. Η λογική μου είναι σκληρή μαζί μου. Το συναίσθημα με οδηγεί στην καταστροφή. Αλλά η ώρα είναι πια 2 παρά πέντε… 8-4-86. Τρίτη