Με πέτρες , ξύλα, κεραμίδια και πλίνθους, λίγο νερό και πολλή πίστη χτίζονται τα μοναστήρια. Ποτέ σε ένα τυχαίο μέρος, πάντα για μα καλύψουν την ανθρώπινη ανάγκη. Κι άνθρωποι τα επισκέπτονται καταθέτοντας ό,τι πιο σημαντικό έχουν… την ελπίδα τους. Ο τόπος καθαγιάζεται, με ή χωρίς μαγικά, με ή χωρίς θαύματα, κάπου ανάμεσα στο ανθρώπινο μέτρο και το υπερφυσικό, το θείο εάν προτιμάτε. Είτε περνάς μια βαριά ξύλινη πόρτα είτε ένα πορτάκι με σκουριασμένα κάγκελα, είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις το καθημερινό σου προσωπείο και τις όποιες αναστολές. Ήρθες να ζητήσεις και να μπορέσεις να μεταλάβεις. Δεν έφτασες τυχαία ώς εδώ. Ένα φωτογραφικό λεύκωμα γεμάτο με τους τόπους λατρείας που ονομάζουμε μοναστήρια θα πρέπει να μπορεί να μεταφέρει και αυτό την αίσθηση πέρα από την εικόνα. Πιστεύουμε ότι τα καταφέραμε στο μέτρο του δυνατού… του ανθρωπίνως δυνατού.