Πέντε χρονών ήμουν όταν πρωτάκουσα από τη Ρένα, τη μεγάλη αδερφή μου που πήγαινε τότε τετάρτη δημοτικού, το όνομα: Μαγδαληνή. Εντυπωσιάστηκα και ρώτησα ποια ήταν. Μου απάντησε, πως ήταν μαθήτρια του Χριστού και πως τη λέγαν έτσι, γιατί έμενε σ’ ένα χωριό γεμάτο αμυγδαλιές. Από τότε, τ’ όνομα Μαγδαληνή το είχα συνδέσει με τις κατάφορτες ανθούς αμυγδαλιές της άνοιξης.
Την πρώτη εικόνα της Μαγδαληνής, πάλι από τα χέρια της αδερφής μου είδα, λίγο καιρό μετά. Ήταν μία εικονίτσα από το κατηχητικό σχολείο που παρίστανε τη σταύρωση. Η Μαγδαληνή με μακριά ξανθά μαλλιά, γονατισμένη κάτω από το σταυρό συνέλεγε το αίμα από τις πληγές των ποδιών του Ιησού μέσα στο άσπρο της μαντήλι.
Λίγα χρόνια μετά, όταν πήγαινα τετάρτη δημοτικού, παραμονές του Πάσχα μας έφεραν στο σχολείο να δούμε την Μεξικάνικη ταινία “Μαρία η Μαγδαληνή και ο Θεάνθρωπος”. Τα μάτια μου αμέσως μετέφεραν και φύλαξαν στη μνήμη μου την εκθαμβωτική Μεντέα ντε Νοβάρα με τα κατάξανθα, μέχρι τα γόνατα μαλλιά, που υποδυόταν τη Μαγδαληνή.
Την ίδια εποχή έπεσαν στα χέρια μου πολλά λαϊκά περιοδικά που σε πασχαλινά αφιερώματα περιλάμβαναν άρθρα με θέμα τη δραματική ζωής “της αμαρτωλής του ευαγγελίου”.
Έτσι, σιγά-σιγά το όνομα της Μαγδαληνής και η μορφή της, που θαύμαζα όπως την απεικόνιζαν οι “Μεγάλοι Ζωγράφοι” των εκδόσεων “Μέλισσα”, άρχισαν να μου ποτίζουν το μυαλό και να μου καλλιεργούν τη φαντασία.